In de moderne tijd zijn we hard bezig om de kou definitief uit ons leven te bannen. Ik kan me echter een tijd herinneren waarin nog nooit iemand van klimaatverandering had gehoord. Tijdens die jaren leek het iedere winter eerder kouder te worden dan andersom. Jaarlijks zakte het kwik tot ver onder het vriespunt. ‘s Ochtends sloften we in onze schoenen over het ijs van de beek naar school. Na de klinken van de laatste bel bonden we de schaatsen onder. Dan raceten we over diezelfde beek door het dorp. Eens in de zoveel tijd zakte je door het ijs. Rillend en huilend rende je dan naar huis, waar moeder de tranen verdreef en de ingewanden verwarmde met een kop warme chocolademelk. Des te meer de aarde opwarmt, des te warmer worden ook mijn herinneringen aan winters waarin het nog écht koud was.

Huiswerk maken in de kou

In mijn ouderlijk huis was altijd maar één ruimte verwarmd. Dit was de kamer waarin we aten en ‘s avonds televisie keken. De rest van het huis was steenkoud. Ik ontweek dan ook alle taken die niet in de woonkamer plaatsvonden. Helaas moest ik van mijn ouders mijn huiswerk maken op mijn slaapkamer. Ook deze ruimte werd verduveld koud tijdens de winterse dagen van het jaar. Om daar zinnen te ontleden voelde als zware arbeid in een Siberische goelag, zo vertolkte ik mijn beklag bij mijn ouders. En warempel, ze kregen medelijden. Mijn vader werkte bij De Boer Drachten en tikte daar voor een zacht prijsje een werkplaatskachel op de kop. Zodra deze ook maar een minuut draaide, veranderde mijn slaapkamer van een Siberische goelag in een tropische oase.

De Elfstedentocht in bed

Ook herinner ik me nog dat eens in de zoveel tijd een Elfstedentocht werd gereden. We kropen dan met het hele gezin in het bed van mijn ouders en keken in hun slaapkamer toe hoe de schaatsers vele ontberingen trotseerden. Het contrast van onze comfortabele positie in dat grote bed en die verkleumde schaatsers in Friesland, zorgde voor een ultiem winters gevoel dat ik in mijn volwassen bestaan nooit meer heb gevoeld. Graag zou ik het ooit met mijn eigen kinderen ervaren, maar dit zie ik eerlijk gezegd niet meer gebeuren. Tenzij ik met mijn gezin naar een Siberische goelag word verbannen, waar men elf Siberische steden heeft, en waar de Russische Henk Angenent en zijn kompanen de bevroren rivieren trotseren.